مانند رویا آمد و ازخواب من کابوس رفت

نامش نشاندم بر لب و غمناله و افسوس رفت

بودم اگرچه قطره،جاری شد دلم در رود عشق

این قطره ی ناچیز باعشقش به اقیانوس رفت

همچون مسیحا زنده کرد او با دمی دلمرده را

نامش (اذان) بود و ازآن زنگ از دل ناقوس رفت

وقتی که آمد در دلم امید رنگی تازه یافت

او شد بهار و زردی از گلواژه ی مایوس رفت

با دست لطفش از حرم بند دخیلم باز کرد

باعشق – وقتی- جان و دل بر درگهش پابوس رفت

آمد و شوری در دلم ایجاد کرد،اما دریغ...

تا دید پابندش شدم ،آرام و نامحسوس....رفت

((مهدی زکی زاده 4/7/92))